ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΟΙ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στη ζωή ενός παιδιού από το γλυκό βλέμμα της μαμάς του, την αρωματισμένη αγκαλιά της, τα στοργικά της χάδια, την  τραγουδιστή φωνή της, τα γλυκόλογά της, την φροντίδα της και την προστασία της. Το ότι είναι πάντα εκεί ...διαθέσιμη για το παιδί της παρ΄όλη την κούρασή  της. Για όλους και για τα πάντα.

Καδράκι : Η μαμά μου

Η ιδέα από το pinterest ΕΔΩ

Ομαδικές αφίσες

Καρτούλες παλαμίτσες

Η ιδέα από ΕΔΩ

Και το δικό μου δώρο ως μαμά!

Μεγάλη και η δική μου χαρά όταν γονείς μου έφεραν και μένα το δικό μου τριαντάφυλλο αφού , όπως μου είπαν , είμαι κι εγώ μανούλα. Ευχαριστώ πολύ την Ιωάννα Μαρία και τους εκπληκτικούς γονείς της !

Χρόνια Πολλά μανούλες όλου του κόσμου!!!!

H ΓΛΥΚΙΑ ΜΑΝΟΥΛΑ

Μάνα, μητέρα ,μαμά...... ήλιος, προστασία, αγάπη, φροντίδα , αγκαλιά, στοργή, δάκρυα, αγωνία, πίστη, ομπρέλα, φεγγάρι, άστρο φωτεινό, λουλούδι ευωδιαστό, προσευχή, φαγητό.... και σε όλα αυτά κρυμμένα μια μαμά στο πέρασμα των αιώνων. Η μαμά της αρχαιότητας, του βυζαντίου, της προσφυγιάς, της μετανάστευσης, της κατοχής, της μεταμοντέρνας εποχής.... μα πάνω απ' όλα μαμά....διαμάντι φωτεινό , της γης πολύτιμο φυλακτό.

Το ποίημα που ακολουθεί για τις μανούλες

ΑΝ ΕΙΧΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΞΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ…

Θα ζωγράφιζα με τα δάχτυλα περισσότερο,

και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο.

Θα διόρθωνα λιγότερο,

και θα συνδεόμουν περισσότερο.

Θα σταματούσα να έχω τα μάτια στο ρολόι μου,

και θα άρχιζα να βλέπω με τα μάτια μου.

Θα νοιαζόμουν να ξέρω λιγότερα,

και θα ήξερα να νοιάζομαι περισσότερο.

Θα έκανα περισσότερες πεζοπορίες,

και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς.

Θα σταματούσα να το παίζω σοβαρή,

και θα έπαιζα στα σοβαρά.

Θα διέσχιζα τρέχοντας περισσότερα λιβάδια,

και θα κοίταζα περισσότερα αστέρια.

Θα αγκάλιαζα περισσότερο,

και θα τραβολογούσα λιγότερο.

Θα ήμουν άκαμπτη λιγότερο συχνά,

και θα επιβεβαίωνα πολύ περισσότερο.

Θα έχτιζα πρώτα αυτοεκτίμηση,

και αργότερα το σπίτι.

Θα δίδασκα λιγότερο για την αγάπη της δύναμης,

και περισσότερο για τη δύναμη της αγάπης.

Δεν έχει σημασία αν το παιδί μου είναι μεγάλο ή μικρό, 

από σήμερα και στο εξής θα τα εκτιμώ όλα περισσότερο.

(ποίημα της Diana Loomans)

Πηγή:  Εκδόσεις Χρυσοπηγή

Όσα χρόνια κι αν περάσουν κι αν φύγεις από κοντά μου, εγώ πάντα θα σε έχω στην καρδιά μου, το μυαλό μου δεν σε ξεχνά μαμά μου γλυκιά!

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΣΟΥ

Μεγάλωνες και εγώ μεγάλωνα μαζί σου

Σε νευρίαζα, τσακωνόμασταν και μετά γελούσαμε.

Γελούσαμε... Γελούσαμε και συνεχίσαμε και μεγαλώναμε.

Γιατί δεν μεγάλωσες αρκετά; Γιατί έφυγες; 

Υποτίθεται θα μεγαλώναμε μαζί. Έτσι δεν το σχεδιάζαμε;

Γιατί σταμάτησες να μεγαλώνεις; 

Εγώ στο μυαλό μου σε φανταζόμουν γριούλα, να ανοίγω 

την πόρτα του σπιτιού και εσύ να βλέπεις τηλεόραση.

Τι θα απογίνει τώρα αυτή η εικόνα; Τι να κάνω που η 

φαντασία μου σε βρίσκει γριούλα;

Σε κλείδωσα...  Σε έκλαψα, σε θρήνησα - πέρασαν κιόλας τρία 

χρόνια σχεδόν και τελικά αντιλήφθηκα πως, δεν μεγαλώνεις άλλο.

Δεν θα σε δω ποτε γριούλα, όσο κι'αν το θέλω, δε θα σε δω.

Τώρα είμαι καλά, έγινε η απώλειά σου συνήθεια. Όμως... 

Είναι και κάποια βράδια που σε γυρεύω επίμονα,

Όχι από απελπισία, έτσι απλά... Απλά να κουβεντιάσουμε.

Μόνο αυτό ζητώ - να κουβεντιάσουμε λίγο ρε μάνα...

 Μαρίνος Αχιλλέως

ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ

Απλές καρτούλες με την παλάμη των παιδιών γεμάτη λουλούδια (ευχαριστώ κ. Κατερίνα)

Καρδούλες γεμάτες λουλούδια (ευχαριστώ κ. Κυριακή)

Καρτούλα καρδιά (ευχαριστώ κ. Στέλλα)

και η κάρτα από μέσα με τις ευχές

Και τα παιδιά ζωγραφίζουν

Χρόνια Πολλά μανούλες όλου του κόσμου!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΥΚΙΑ ΜΑΝΟΥΛΑ

Νίκος  Καζαντζάκης    

Shahrad Malek

                                                            

<<Οι ώρες που περνούσα με την μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο. Καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να’ ταν ο αγέρας ανάμεά μας και βύζαινα.

Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. Αγαπούσα πολύ τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τά’βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.

Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μου δηγόταν για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με την φαντασία μου· δε μ’ έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουν, κάθιζα στα γόνατά της της χάδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:

            -Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη στενοχιωριέσαι, σεργιανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα, κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.

            Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε: «Αλήθεια λές;» και χαμογελούσε.

            Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σαν να’ χε κατέβει από τον Παράδεισο, σαν να’ χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γής να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.

            Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου· δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της –από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και με το κελάδημα του καναρινιού.

            Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει· χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινόρχουνταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να’ χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη. Μπορεί και να’ ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε στο παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντιλο, κι από τότε την έφερε σπίτι και την έκαμε γυναίκα του. Κι ολημέρα τώρα πάει κι έρχεται η μάνα μέσα στο σπίτι και ψάχνει να βρεί το κεφαλομάντιλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. Την κοίταζανα πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω απ’ το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρεί το μαγικό κεφαλομάντιλό της και γίνει άφαντη. Η τρομάρα αυτή βάσταξε χρόνια και λάβωσε βαθιά τη νιογέννητη ψυχή μου· κι ακόμα και σήμερα αποκρατάει μέσα μου πιο ανομολόγητη η τρομάρα ετούτη: παρακολουθώ κάθε αγαπημένο πρόσωπο, κάθε αγαπημένη ιδέα, με αγωνία, γιατί ξέρω πως ζητάει το κεφαλομάντιλό της να φύγει.>>

 «Αναφορά στον Γκρέκο»

Μάνα, μητέρα, μαμά, μανούλα .............τι λέξεις γεμάτες αγάπη, μυστήριο, χαρά, ελπίδα, ανακούφιση, φροντίδα, βοήθεια και τόσα τόσα άλλα! Και είναι γεγονός , όσα χρόνια κι αν περάσουν κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την μαμά του. Πάντα γυρνά εκεί και προσμένει το ζεστό χαμόγελό της, το αγνό και γεμάτο αγάπη βλέμμα της, το απαλό και λυτρωτικό χάδι της, τη βελούδινη φωνή της να λέει πάντα << αγγελούδι μου σε αγαπώ>>. Και να φουσκώνει η καρδιά του μικρού παιδιού από αγάπη, χαρά, φροντίδα, προστασία.

Πώς να μην τιμήσουμε αυτήν την τόσο σημαντική γιορτή; Και τα παιδιά με πόση αγάπη προσπάθησαν να ολοκληρώσουν τις κατασκευές τους! Για να τις προσφέρουν στην αγαπημένη τους μανούλα.

Αρχικά φτιάξαμε καδράκια με λουλούδια τις παλάμες των παιδιών.

Κάναμε και κατασκευή με καρδούλες, μία του παιδιού και μία της μαμάς

Ζωγράφισαν για την μαμά τους

Φύλλο εργασίας με τι δώρο θα κάνουν στην μαμά τους

Λουλούδια

Λουλούδι

Ρούχα, βιβλίο και κοκαλάκι για τα μαλλιά

Θα της κάνω ζωγραφιά

Λουλούδι

Λουλούδια και κασετίνα σε σχήμα καρδιάς για τα δαχτυλίδια της

Θα της χαρίσω ένα παιχνίδι μου

Βαφτικά

Λουλούδια

Λουλούδια

στέμμα και δαχτυλίδι

Βραχιόλι, κολιέ, σταυρός, βαλίτσα, κινητό, τσάντα

Λουλούδια και καρδούλα

Θα της κατασκευάσω καρδιά

Μανούλες Χρόνια σας Πολλά!!!!!