Πρόκειται για την πιο συνηθισμένη ιατρική εξέταση που γίνεται στην παιδική ηλικία, κυρίως επειδή πολλά παιδιά κάτω των επτά ετών εισάγονται συχνά στο νοσοκομείο με σπασμένα κόκαλα, λόγω ατυχημάτων. Δυστυχώς, πολλά παιδιά είναι αναστατωμένα και επομένως, μη συνεργάσιμα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας παρ' όλο που δεν είναι καθόλου επώδυνη, κάτι που κάνει τη δουλειά του ακτινολόγου εξαιρετικά δύσκολη.
Η αναστάτωση ενός παιδιού οφείλεται πιθανότατα σ' ένα συνδυασμό παραγόντων: στο νοσοκομειακό περιβάλλον, στις άσπρες ρόμπες των γιατρών και το γεγονός ότι ίσως να μη επιτραπεί στους γονείς του να το συνοδεύσουν στο θάλαμο όπου θα βγει η ακτινογραφία, ( ιδίως αν το παιδί πάει σε κάποιο γενικό νοσοκομείο και όχι σε παιδιατρική κλινική). Όποια κι αν είναι η αιτία που αισθάνεται δυσάρεστα, η αντίδρασή του ίσως να σημαίνει ότι η κατάλληλη ιατρική αντιμετώπιση της κατάστασής του έχει καθυστερήσει.
Οι ψυχολόγοι θεωρούν ότι ο καταλληλότερος τρόπος να βοηθήσουμε ένα παιδί σε μια τέτοια περίπτωση είναι η υπομονή και η ηρεμία, κάτι καθόλου εύκολο όταν ξέρετε ότι το παιδί σας είναι χτυπημένο και χρειάζεται να το δει αμέσως γιατρός. Παρ' όλα αυτά, όταν το συνοδεύετε στο νοσοκομείο, καθησυχάστε το. Εξηγήστε του ότι θα βγάλει μόνο μια φωτογραφία του χεριού του ( ή οποιουδήποτε μέρους του σώματός του είναι χτυπημένο), δε θα πονέσει καθόλου και θα είναι απόλυτα ασφαλές. Επίσης, προσπαθήστε να βρεθείτε μαζί του στο θάλαμο που θα γίνει η ακτινογραφία, αφού η παρουσία σας θα το βοηθήσει πολύ.
Η χρήση της << αρνητικής πειθαρχίας>>, ( ο σωματικός περιορισμός ή η τιμωρία μέσα στο ακτινολογικό εργαστήριο για να αναγκαστεί το παιδί να συνεργαστεί με τον ακτινολόγο ) , σπάνια έχει αποτέλεσμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η τακτική αυτή απλά ταράζει το παιδί ακόμη περισσότερο, καθυστερώντας ακόμη περισσότερο τη θεραπεία. Μη χρησιμοποιείτε λοιπόν απειλές για να το αναγκάσετε να συνεργαστεί με το ιατρικό προσωπικό.
Οι συμβουλές αυτές είναι από το βιβλίο του Dr. Richard C. Woolfson, Λεξικό της Ψυχικής Υγείας του Παιδιού. Ελπίζω να σας φανούν χρήσιμες.
Η αναστάτωση ενός παιδιού οφείλεται πιθανότατα σ' ένα συνδυασμό παραγόντων: στο νοσοκομειακό περιβάλλον, στις άσπρες ρόμπες των γιατρών και το γεγονός ότι ίσως να μη επιτραπεί στους γονείς του να το συνοδεύσουν στο θάλαμο όπου θα βγει η ακτινογραφία, ( ιδίως αν το παιδί πάει σε κάποιο γενικό νοσοκομείο και όχι σε παιδιατρική κλινική). Όποια κι αν είναι η αιτία που αισθάνεται δυσάρεστα, η αντίδρασή του ίσως να σημαίνει ότι η κατάλληλη ιατρική αντιμετώπιση της κατάστασής του έχει καθυστερήσει.
Οι ψυχολόγοι θεωρούν ότι ο καταλληλότερος τρόπος να βοηθήσουμε ένα παιδί σε μια τέτοια περίπτωση είναι η υπομονή και η ηρεμία, κάτι καθόλου εύκολο όταν ξέρετε ότι το παιδί σας είναι χτυπημένο και χρειάζεται να το δει αμέσως γιατρός. Παρ' όλα αυτά, όταν το συνοδεύετε στο νοσοκομείο, καθησυχάστε το. Εξηγήστε του ότι θα βγάλει μόνο μια φωτογραφία του χεριού του ( ή οποιουδήποτε μέρους του σώματός του είναι χτυπημένο), δε θα πονέσει καθόλου και θα είναι απόλυτα ασφαλές. Επίσης, προσπαθήστε να βρεθείτε μαζί του στο θάλαμο που θα γίνει η ακτινογραφία, αφού η παρουσία σας θα το βοηθήσει πολύ.
Η χρήση της << αρνητικής πειθαρχίας>>, ( ο σωματικός περιορισμός ή η τιμωρία μέσα στο ακτινολογικό εργαστήριο για να αναγκαστεί το παιδί να συνεργαστεί με τον ακτινολόγο ) , σπάνια έχει αποτέλεσμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η τακτική αυτή απλά ταράζει το παιδί ακόμη περισσότερο, καθυστερώντας ακόμη περισσότερο τη θεραπεία. Μη χρησιμοποιείτε λοιπόν απειλές για να το αναγκάσετε να συνεργαστεί με το ιατρικό προσωπικό.
Οι συμβουλές αυτές είναι από το βιβλίο του Dr. Richard C. Woolfson, Λεξικό της Ψυχικής Υγείας του Παιδιού. Ελπίζω να σας φανούν χρήσιμες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου