Η ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ

Δεν μπορείτε να φανταστείτε την μεγάλη μου χαρά όταν μία μαμά   έγραψε στη σελίδα μου το πόσο τους λείπω και με ρώτησε και για την υγεία μου. Ξέρετε, ξαφνικά εκεί που είσαι κλεισμένος στο σπίτι σου, χωρίς δική σου απόφαση, αλλά με απόφαση της Πολιτείας, όταν άλλοι αποφασίζουν για σένα και για τους άλλους φυσικά με σκοπό την κοινωνική ευημερία  και υγεία!
 Όταν από την μια στιγμή στην άλλη κλείνει η τάξη σου , χωρίς να αποχαιρετήσεις τους μαθητές σου, να συζητήσεις μαζί τους, να τους εξηγήσεις!
Όταν χάνεται αυτή η τόσο ζεστή κι όμορφη επαφή με το σχολείο σου και τα γλυκά ματάκια των μαθητών σου!
 Όταν παντού γύρω σου αισθάνεσαι ότι ο αέρας βάρυνε ξαφνικά και δεν μπορείς να αναπνεύσεις όπως άλλες φορές πιο ξέγνοιαστες.
Όταν η μόνη σου βόλτα είναι πλέον ο σκύλος σου και προσπαθείς στον λίγο χρόνο να μυρίσεις, να ακούσεις, να χορτάσεις με τα μάτια σου την άνοιξη γύρω σου αλλά και πάλι δεν την  αισθάνεσαι διότι η όρασή σου εγκλωβίζεται σε μάσκες και γάντια και στη λίγη κίνηση γύρω σου.
 Όταν κλείνουν οι εκκλησίες και λες και τώρα; Η γιατριά της ψυχής δε θα υπάρχει;
 Όταν δεν μπορείς ξαφνικά να δεις την μάνα σου και τον πατέρα σου διότι ξέρεις αν είσαι φορέας; Δεν το ξέρεις και το μόνο που κάνεις είναι να συνδυάσεις την βόλτα του σκύλου σου κάτω από το μπαλκόνι τους  για να τους δεις λίγο , ότι είναι καλά βρε αδερφέ!
Όταν , όπου και να γύρεις , στο μπαλκόνι σου, στην τηλεόραση και το θέμα συζήτησης είναι ο κορωνοϊός.
Όταν προσπαθείς με ψυχραιμία και με ενθαρρυντικά λόγια να συζητήσεις με το παιδί σου που δίνει Πανελλήνιες και ξαφνικά έχουν καταρρεύσει τα πάντα, μήνες προετοιμασίας, ψυχολογία όχι κατάλληλη και να προσπαθείς να το βοηθήσεις να  προσαρμοστεί σε μια εξ αποστάσεως εκπαίδευση! Όταν ο σύζυγος λείπει όλη την ημέρα , 16 ώρες κάθε μέρα, διότι πρέπει να προσφέρει για το κοινωνικό σύνολο , ε.....  τότε το μήνυμα της μαμάς της Μαρίας στάθηκε σαν τον ήλιο που αποφάσισε, επιτέλους ,να ρίξει τα χαμόγελά του προς το σπιτικό μου και να μου θυμίσει  ότι λείπω στους μαθητές μου κι ότι με σκέφτονται πολύ.
Και μου άρεσε πολύ αυτή η επικοινωνία με την μανούλα , μου έδωσε ένα βήμα να επικοινωνήσω με την Μαρία και να της προσφέρω χαρά , μέσα στο κλείσιμο του σπιτιού της. Και είναι πράγματι πολύ δύσκολο στους γονείς να προσπαθούν να κρατήσουν παιδιά σε αυτήν την ηλικία τόσες ώρες και μέρες, δε θα πω μήνες α πα πα, μέσα σε 4 τοίχους. Και ξαφνικά όλοι πρέπει να προσπαθήσουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να γίνουν  ήρωες καθημερινοί.
Έτσι λοιπόν δεν άφησα να χαθεί η επικοινωνία μου με την Μαρία , με έναν ιό που μας βρήκε ανέτοιμους να ζήσουμε αυτές τις καταστάσεις που ζούμε τώρα και να τις αντιμετωπίσουμε. Όταν με το καλό βγούμε νικητές από όλο  αυτό η πρώτη μας δουλειά σίγουρα θα είναι η επιμόρφωση πάνω σε θέματα τεχνολογίας , πλατφόρμες , ασύγχρονη εκπαίδευση κλπ.
Έτσι λοιπόν κι εγώ , παρακολουθώντας τις προσπάθειες άλλων συναδέλφων να έχουν επικοινωνία με τους μαθητές τους και να τους προσφέρουν λίγο δημιουργικό χρόνο  και προπάντων την ευχαρίστηση και την χαρά επικοινωνίας με την δασκάλα τους, πρότεινα από κάτι κάθε μέρα στην Μαρία. Και η Μαρία ανταποκρίθηκε με χαρά αλλά κυρίως και οι γονείς της , που άκουσαν μαζί το παραμύθι , που χόρεψαν, που ζωγράφισαν και κυρίως που ήξεραν όλοι μαζί ότι υπήρχε η δασκάλα τους και περίμενε με ανυπομονησία την δουλίτσα της Μαρίας. Και η χαρά μου ακόμη πιο μεγάλη, διότι έστω κι από απόσταση κάποιοι γέλασαν , χάρηκαν , πέρασαν όμορφα και δημιουργικά , μέσα στην μουντάδα φωτίστηκε η κάμαρή τους λόγω της επαφής με έναν άνθρωπο που σημαίνει τόσα πολλά στο μικρό παιδί... την δασκάλα του!
Για πρώτη μέρα της ανέθεσα να ακούσει το μουσικό παραμύθι << Όταν αρρώστησε ο ήλιος>>. Μπορείτε να το ακούσετε ΕΔΩ
https://www.youtube.com/watch?v=WfiTcLdeTJY&t=96s&fbclid=IwAR1n2pEhw_d6KDAgk3reYN72rth60iHGIzNy-wTMSftlLJcreItaNUTgqWo
και να ζωγραφίσει ή να κατασκευάσει ότι ήθελε. Και η Μαρία μου έστειλε τα εξής:

Και η τελευταία ζωγραφιά για μένα όπως μου είπε, τι όμορφο να σου γράφουν ότι σε αγαπάνε!!!!!!!!!

Κι εγώ σε αγαπώ Μαρία μου και μακάρι να βρεθούμε όλοι μαζί με μια σφιχτή αγκαλιά. Φιλιά πολλά!