Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2017

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ Ο ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ…

Ένα παραμύθι της Α' Δημοτικού  που το διάβασα στην ιστοσελίδα http://ababoura.blogspot.gr/2014/09/blog-post.html και είναι της Κικής Δημητριάδου ( νηπιαγωγού και συγγραφέας). Το επεξεργάστηκα για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε παιδάκια Νηπιαγωγείου και να είναι πιο κατανοητό και εύκολο.


[Μια φορά κι έναν καιρό ο Σεπτέμβρης που ήταν ένα αγόρι, χορτασμένο ήλιο και παιχνίδι και βέβαια με ωραίο χρώμα απ’ το καλοκαίρι, πείσμωσε. Καλοκάθισε στην άκρη του δρόμου που θα τον έφερνε στη γη κι αρνιόταν να πάει στο σχολείο. Πέσανε επάνω του όλοι για να του αλλάξουν γνώμη. Πείσμα αυτός, δεν μιλούσε σε κανέναν! Στο τέλος τον πλησίασε  ο μπαμπάς του ο Χρόνος:
<< Πες μου αμέσως τι σου συμβαίνει>> του λέει. <<Τι πράγματα είναι αυτά; Πρέπει να πας Σεπτέμβρη στο σχολείο , να μιλήσεις για τον τρύγο, για τα χελιδόνια που θα ετοιμαστούν για το μακρινό τους ταξίδι, για το κιτρινοκόκκινο χρώμα των φύλλων των δέντρων. Και βέβαια πρέπει να πας για ν’ ανοίξουν τα σχολεία παιδί μου! Χιλιάδες παιδιά περιμένουν ! Πώς μπορείς εσύ να τεμπελιάζεις;>>.
<< Δεν είμαι τεμπέλης>> άρχισε επιτέλους να μιλά ο Σεπτέμβρης. << Απλώς δε βλέπω το λόγο για να πάω. Γιατί να ξυπνούν τα παιδιά τόσο πρωί; Γιατί να σταματήσουν το παιχνίδι και τις βόλτες; Γιατί να σταματήσουν τις καραμέλες και τα ζαχαρωτά; Γιατί να χωρίζονται από την μαμά και τον μπαμπά; Γιατί να μην έχουν κοντά τα αδερφάκια τους; Γιατί να πρέπει να μάθουν γράμματα και να γνωρίσουν μια νέα δασκάλα; Ποιος τους ρώτησε , ε; Ποιος; >>
<<Καλό μου αγόρι>> του λέει ο πατέρας του ο σοφός ο Χρόνος, <<δίκιο έχεις , αλλά την ίδια στιγμή κάνεις και λάθος! Δεν γίνεται να τα ξεχνάς τα παιδιά που σε περιμένουν στα σχολεία. Και να σου πω και το πιο σημαντικό; Γιατί νομίζεις ότι υπάρχουν σχολεία Σεπτέμβρη μου; Για τους αριθμούς, τα γράμματα και τις γιορτές; Λάθος παιδί μου! Για να γίνονται Άνθρωποι, Άνθρωποι με άλφα τους Κεφαλαίο, γι’ αυτό υπάρχουν τα σχολεία. Για να μάθουν να σέβονται τη Ζωή, τη Φύση. Για να σέβονται το Δίκαιο, να σέβονται το ένα παιδί το άλλο, το γέλιο. Για να γίνουν φίλοι τα παιδιά, να αγαπιούνται , να συνεργάζονται, να παίζουν , να μεγαλώνουν και να μαθαίνουν ότι γίνονται σπουδαία παιδιά σιγά σιγά. Και κει παίζουν και όχι μόνο στο σπίτι τους ή στις παιδικές χαρές. Και οι γονείς τους όταν τελειώνουν τις δουλειές τους όλο χαρά που τα παιδιά τους μεγαλώνουν και πάνε σχολεία έρχονται και τα παίρνουν και γεμάτοι ενδιαφέρον τα ρωτούν πώς  ήταν η μέρα τους. Και μετά κάνουν πολλά πράγματα με τους γονείς τους στο σπίτι τους. Και κει είναι και τα αδερφάκια τους ξεκούραστα ξεκούραστα  για να παίξουν και να χαρούν. Και η δασκάλα είναι αυτή που θα τα αγκαλιάσει με αγάπη και θα τα πιάσει από το χέρι. Και τα γλυκά με μέτρο. Δεν είπαμε χαλάνε τα δοντάκια;  Σήκω Σεπτέμβρη μου και πήγαινε στο σχολείο σου λέω. Δεν υπάρχει άλλη ελπίδα από σένα παιδί μου. Τα παιδιά σε περιμένουν, το ίδιο και  οι γονείς. Και η χαρά και το χαμόγελο θα είναι απλωμένο στο πρόσωπο όλων παιδί μου. Στο σχολείο θα ξεχάσουν λύπες, θυμό και θα γεμίσουν αγάπη και χαρά>>.

Άκουσε ο Σεπτέμβρης προσεχτικά τον πατέρα του κι όπως κάθε παιδί, υπάκουσε. Άλλωστε ο μπαμπάς του είχε δίκιο. Έτσι ακριβώς είχαν τα πράγματα. Μπήκε στη ζωή των ανθρώπων και των μικρών παιδιών και έτσι κατάφεραν ν’ ανοίξουν τα σχολεία, παίρνοντας την πρώτη θέση στο φθινόπωρο και σε κάθε σχολική χρονιά!]

6 σχόλια: